ZIEMIE POLSKIE PO KONGRESIE WIEDENSKIM 1.PO UPADKU KSIESTWA WARSZAWSKIEGO 1. kongres wiewdenski rozpoczał sie w 1814 roku w wiedniu przedstawiciele 16 panstw chcieli zaprowadzic w europie nowy porzadek polityczny po wydzarzeniach epoki napoleonskiej. najwazniejszą role odgrywały Europa po Kongresie wiedeńskim - Europa po Kongresie Wiedeńskim - Ziemie polskie po kongresie wiedeńskim - Europa po kongresie wiedeńskim, powt 02 Sprawdzian Z Historii Klasa 7 Europa Po Kongresie Wiedeńskim. Europa po kongresie wiedeńskim, powt 03 prawda czy fałsz. Sprawdzian z historii dla klasy 7 z… Miał ktoś z was może sprawdzian z histori ,,ziemie polski po kongresie from zapytaj.onet.pl Na podstawie twojego wyszukiwania europa i ziemie polskie po kongresie wiedeńskim sprawdzian klasa 7, te kroki […] Europa i świat po Wiośnie Ludów. 1 Oceń, czy poniższe zdania są prawdziwe. Zaznacz literę „P” przy zdaniach prawdziwych, 0–1 p. a „F” – przy fałszywych. Stany Zjednoczone kupiły Alaskę od Francji. P F. Giuseppe Garibaldi był premierem Królestwa Sardynii. P F. Królowa Wiktoria stanowi symbol potęgi kolonialnej Wielkiej . Kongres wiedeński Kongres wiedeński – zjazd dwunastu państw zwołany przeciwko Napoleonowi. Rozpoczął się jesienią 1814, zakończył w czerwcu 1815; podczas trwania kongresu odbywały się w Wiedniu liczne bale, stąd złośliwe określenie „tańczący kongres”. Najważniejsi uczestnicy kongresu: Wielka Brytania, Rosja, Austria, Prusy Zasada równowagi sił – polegała na tym, że żadne z mocarstw nie powinno było zdobywać przewagi nad innymi. Zasada legitymizmu– wywodząca się już z czasów średniowiecza zasada, według której władza monarsza została nadana przez Boga, a nie lud. Jeżeli się temu sprzeciwiano, wówczas takie zachowania uznawano za zbrodnię. Zasada restauracji – według niej przywrócono władzę dynastiom europejskim, które ją utraciły po 1789 roku (w Rosji, Austrii i Prusach nadal panował absolutyzm, we Francji do rządów powrócili Burbonowie z nowym królem Ludwikiem XVIII, jednak formę rządów sprowadzono do monarchii konstytucyjnej). Okres w dziejach Europy między 1815 a 1830 określamy epoką restauracji. Cenzus majątkowy – warunki określające przyznanie obywatelowi prawa wyborczego ze względu na majątek, jaki posiada. Postanowienia kongresu wiedeńskiego: - Francja straciła zdobycze terytorialne z wojen napoleońskich, zachowała jednak granice z 1789 roku - Belgia została połączona z Holandią – powstało Królestwo Niderlandów - Rosja otrzymała najwięcej; m. in. Finlandię oraz większość ziem Księstwa Warszawskiego (poza Wielkopolską i Krakowem) - Prusy w zamian za tereny polskie otrzymały ziemie na zachodzie, m. in. Westfalię i Nadrenię oraz część Saksonii - Austria otrzymała północne ziemie włoskie, Mediolan i Wenecję oraz pod jej wpływem znalazła się część Półwyspu Apenińskiego - Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego (związek państw utworzony przez Napoleona) zastąpiono Związkiem Niemieckim (składającym się z luźno powiązanych kilkudziesięciu państewek niemieckich sojuszu politycznego, w którym prym wiodły Prusy i Austria). Święte Przymierze – sojusz zawarty między chrześcijańskimi państwami (najpierw Rosją, Prusami i Austrią, później resztą państw chrześcijańskich) z inicjatywy cesarza Rosji, Aleksandra I. Zasady, którymi powinni kierować się sojusznicy to zasady Ewangelii: miłość, pokój, sprawiedliwość. Przymierze miało jednak inny cel – utrzymanie ładu, który ustanowiono na kongresie. Ten materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych. "Rzeczpospolita": Rosja może skończyć w Syrii tak, jak Związek Radziecki skończył 30 lat temu w Afganistanie?Aleksander Rahr: Władimir Putin nie jest na tyle szalony, rozumie, co robi. Nie zgodzi się na ofensywę lądową w Syrii, której zresztą nie zaakceptowałoby rosyjskie społeczeństwo. Będzie tylko wspierał siły Baszara al-Asada z powietrza, co zresztą na razie wystarcza, bo syryjskie wojska odnoszą sukcesy. Putin liczy też na Irańczyków. Błędem Rosjan w Afganistanie – a po nich Amerykanów i Europejczyków – było oparcie działań wojennych na własnych wojskach, a nie siłach lokalnych. Tymczasem tego typu konflikty mogą być rozwiązane tylko z udziałem wojsk krajów twierdzi, że w Syrii ląduje coraz więcej rosyjskich z moich rozmów w Moskwie wynika, że one mają jedynie ochraniać rosyjskie bazy w Tartus i Latakii. Putin chce także w ten sposób wysłać sygnał Zachodowi, że kolorowe rewolucje, arabska wiosna, już się skończyły. Pokazać, że tym razem dyktator Asad odegra kluczową rolę w wynegocjowaniu pokoju. I ta strategia się udaje: ministrowie spraw zagranicznych Unii, także Polski, uznali, że należy podjąć rozmowy z Asadem. Putin chce pokazać, że dyktatury na całym świecie, łącznie z samą Rosją, mają przyszłość? To jest ideologiczne stwierdzenie. Ujmę sprawę inaczej – cała operacja jest skierowana przeciwko modelowi pomarańczowej rewolucji. Chodzi o pokazanie, że obalenie dyktatora, autorytarnego lidera nie prowadzi do pokoju. Za tydzień będę uczestniczył w spotkaniu Klubu Wałdajskiego i tam Putin z pewnością powtórzy to, co mówił już w zeszłym roku i dwa lata temu: Zachód doprowadził do chaosu na Bliskim Wschodzie, obalając Saddama Husajna i rozwiązując jego armię, podobnie jak to zrobił w Libii. Droga do pokoju musi – zdaniem Putina – opierać się na ewolucyjnej zmianie reżimu. Rosyjscy przywódcy mówią mi: Asad nie jest naszym niezbędnym, docelowym sojusznikiem, ale jest potrzebny do ustabilizowania kraju, do rozpoczęcia ewolucyjnego procesu zmian. Rosja mogłaby więc porzucić Asada, ale stopniowo, po okresie przejściowym? Zdecydowanie. Na Kremlu już szukają jego następcy. Rosja chce przede wszystkim być częścią debaty nad pokojem na Bliskim Wschodzie, to jej główny cel. Bo Putin wie, że kształt przyszłego, wielobiegunowego świata będzie się decydował właśnie na Bliskim Wschodzie. Dlatego Rosja wspiera Iran przeciw Arabii Saudyjskiej, chce pokazać, że świat potrzebuje równowagi potęg, a nie systemu, w którym Ameryka o wszystkim decyduje. Nie ma już syryjskiego państwa, podobnie jak irackiego. Jak ma wyglądać ten nowy Bliski Wschód, w którego budowie chce uczestniczyć Rosja? Na razie Kreml zdaje się być obrońcą szyitów przeciw sunnitom. Putin jest świadom, że Syria zostanie podzielona na dwie lub trzy części, podobnie jak Irak. I kiedy to będzie się działo, Kreml nie chce zostać postawiony przed faktem dokonanym i tylko zaakceptować lub odrzucić takie rozwiązanie. Powiedzmy tak: Putin nie chce słabego Iranu. Ale rosyjska dyplomacja prowadzi bardzo złożone negocjacje. Rozmawia z Izraelczykami, z Saudyjczykami. Te kraje nie sprzeciwiają się zbyt mocno działaniom Kremla, dlatego sadzę, że Rosjanie coś im obiecali. Putin nie chce, aby Saudyjczycy całkowicie wpadli w strefę wpływów Ameryki, próbuje ich przekonać do wspólnego frontu przeciwko Państwu Islamskiemu. To może być skuteczna taktyka, bo Ameryka nie potrafi efektywnie walczyć z islamistami. Ten model ma posłużyć do przywracania pokoju w Afganistanie, oczywiście z udziałem Rosji. Tu Putin nie chce być znów sprowadzony do roli zastępcy szeryfa, jak to było w 2001 r., kiedy Kreml zamierzał pomóc Bushowi w afgańskiej wojnie, ale spotkał się z odmową. Putin rzuca więc bezpośrednie wyzwanie Ameryce na Bliskim Wschodzie? Oczywiście. Obama znalazł się pod wielką presją, aby w jakiś sposób odpowiedzieć na rosyjską interwencję. Ale jednocześnie obiecał, że w czasie swojej prezydentury wyciągnie Amerykę z bliskowschodniego bagna. Nie chce więc tuż przed odejściem z Białego Domu rozpoczynać nowej wojny. Nie tylko zresztą on. Podobnie sądzi faworyt republikanów Donald Trump: jest całkowicie przeciwny bojowym planom Johna McCaina. W Ameryce dokonała się rewolucja energetyczna, która uniezależniła kraj od ropy i gazu z Bliskiego Wschodu. Waszyngton przestał się już interesować tym regionem w takim stopniu jak kiedyś i pozwala Rosjanom interweniować. Jeśli Putin chce walczyć z Państwem Islamskim, podjąć takie ryzyko, niech to robi – rozumuje Obama. Dla Ameryki jest tylko jeden priorytet i Putin dobrze to rozumie: nic nie może zagrozić bezpieczeństwu Izraela. Dlatego wspierając Iran, Kreml bardzo uważa, aby nie zantagonizować Izraelczyków, stale utrzymuje kontakt z premierem Netanjahu. I jeśli ten się sprzeciwia sprzedaniu Iranowi pewnego rodzaju rakiet balistycznych, Kreml ich nie sprzedaje. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ Problem tylko w tym, że Rosjanie nie atakują Państwa Islamskiego – 90 proc. ich bombardowań w Syrii jest skierowanych gdzie indziej. Nie jestem przekonany, czy te liczby są prawdziwe. Oznaczałoby to, że rosyjskie dowództwo kłamie, choć oczywiście głównym celem Putina jest zniszczenie grup rebeliantów działających na zachodzie kraju, takich jak Front Nusra, i otwarcie drogi dla Asada i Hezbollahu do strategicznie ważnych terenów wokół Aleppo. Każdy ma w Syrii własną strategię: Turcy na przykład atakują głównie pozycje bojowników Partii Pracujących Kurdystanu. To bardzo ryzykowna gra, a najgroźniejszym scenariuszem jest bezpośrednie zwarcie między Rosją i wojskami NATO. Wtedy znajdziemy się na skraju trzeciej wojny światowej. Syria to mały kraj, połowa Niemiec, a naloty prowadzą tam równocześnie Francuzi, Amerykanie, Turcy i Rosjanie. Bez żadnej koordynacji. Znaleźliśmy się tak blisko globalnej konfrontacji jak w czasie kryzysu kubańskiego w 1962 r.? Jeszcze nie, bo wciąż mamy przynajmniej jeden wspólny interes – zatrzymanie terroryzmu, Państwa Islamskiego. A także wstrzymanie fali uchodźców, stabilizację Bliskiego Wschodu. Amerykanów i Rosjan dzieli głównie to, że pierwsi wspierają sunnitów, drudzy szyitów i ten układ powtarza się w Iraku, Jemenie, niemal na całym Bliskim Wschodzie. Jeśli Rosja zaangażuje się w tych wszystkich miejscach, stanie się z konieczności światową potęgą? Słowa Obamy, że Rosja jest tylko regionalną potęgą, oczywiście sprowokowały Kreml. Putin chciał pokazać, kto rzeczywiście coś potrafi zrobić, a nie tylko mówić. Tak jak w przypadku Krymu decyzję o interwencji w Syrii Putin podjął w bardzo wąskim gronie? Obama twierdzi, że o wszystkim wiedział wcześniej, że tym razem nie dał się zaskoczyć. Ja sam byłem zaskoczony rosyjską interwencją w Syrii, ale CIA z pewnością nie. To jest najlepszy wywiad świata. Tym bardziej że trudno uwierzyć, iż decyzja została podjęta przez jednego człowieka. Model rozwiązania konfliktu w Syrii Putin chce przenieść tylko do innych krajów Bliskiego Wschodu czy szerzej, do innych regionów globu? Świat się zmienia... Czy można być pewnym, że Unia wyjdzie z kryzysu uchodźców równie obronną ręką jak z kryzysu greckiego? Bo jeśli nie, to Kreml chce uczestniczyć w wielostronnych rozmowach o przyszłości Europy. Gra Putina jest bardzo prosta: nie pozwoli, aby Rosja znowu była przegranym wielkich zmian, jak to było na początku lat 90. Moi rozmówcy w Moskwie nie chcą już słyszeć o OBWE, chcą nowego kongresu wiedeńskiego. Powraca pomysł wspólnego europejskiego domu Gorbaczowa? Na sesji ONZ w Nowym Jorku Putin powiedział trzy istotne rzeczy. Zaproponował Zachodowi sojusz w walce z terroryzmem, konstruktywną postawę Rosji na szczycie klimatycznym w Paryżu w grudniu i wspólny dom od Lizbony do Władywostoku. To ostatnie było zresztą odpowiedzią na propozycję Angeli Merkel. Rosja przejmuję inicjatywę, skoro Amerykanie pozostawiają wolne pole. Wszystko to jest bardzo niepokojące dla Polski. Po kongresie wiedeńskim straciliśmy niepodległość na przeszło sto lat. (śmiech) Rozumiem. Ale nie chodzi tu o wynik, tylko o metodę, powrót do koncepcji koncertu wielkich potęg. W tym „europejskim domu" mają się rozpłynąć NATO i UE? Nie sądzę, aby Europejczycy na to się zgodzili. Ale muszą zrozumieć, że Rosja nie będzie już akceptować ograniczania Europy do NATO, do Unii. Rosja nie chce być trwale wyrzucona na margines kontynentu. Dlatego doszło do wojny w Gruzji, na Ukrainie. W zamian za współpracę Putina w Syrii Zachód sprzeda Ukrainę? Jeśli Merkel nie byłaby przekonana, że rosyjska ofensywa w Syrii przyczyni się do rozwiązania problemu uchodźców, nie wspierałaby tam działań Putina. A wspiera, choć oczywiście bez entuzjazmu. Gdy zaś idzie o Ukrainę, Niemcy i Francja zgodziły się na „zamrożenie" konfliktu w Donbasie, co zostało źle przyjęte przez prezydenta Petra Poroszenkę. Ale dla Moskwy, a także dla Paryża i Berlina, to lepsze rozwiązanie, bo pozwala skoncentrować się na pilniejszych sprawach, czyli na Syrii. W jakim kierunku ewoluuje reżim Putina: twardej dyktatury? To nie jest dyktatura, raczej reżim pośredni. Z jednej strony Kreml jest twardy wobec organizacji pozarządowych, ale z drugiej pozwala ludziom swobodnie podróżować, własność prywatna nie jest naruszana, przynajmniej w stosunku do większości obywateli. Ludzie mają internet. To prawda – Rosja nie zmierza w kierunku liberalnej demokracji, jak się tego spodziewaliśmy jeszcze kilka lat temu. Raczej ewoluuje ku temu, czym była zawsze w historii: tworem pośrednim między Azją i Europą, ustrojem z pewnymi cechami demokracji i autorytaryzmu. Rosja nigdy nie będzie Polską, ma za sobą inną historię. Putin to zatem car reformator? Ktoś między Aleksandrem II i Aleksandrem III, z jednej strony wdraża liberalne reformy gospodarcze, a z drugiej – wzmacnia instytucje państwa. Kryzys gospodarczy nie zniweczy jego reformatorskich ambicji? Gdyby inne gospodarki kwitły, a Rosja znajdowała się w głębokim kryzysie, Putin miałby bardzo poważny problem. Ale kłopoty Rosji to część znacznie szerszego załamania koniunktury na świecie. Chiny przecież także cierpią, inwestorzy stamtąd się wycofują. Owszem, Rosja ma problem z załamaniem cen gazu, ropy, z unijnymi sankcjami. Ale zachowała trzecie pod względem wielkości rezerwy walutowe na świecie i dopóki nie zostaną one roztrwonione jak w 1998 r., Putin ma znaczne pole manewru. W Rosji nie ma też masowego bezrobocia, kapitał przestał uciekać w popłochu. Jest wiele kłopotów, ale nie doszło do katastrofy, którą jeszcze parę miesięcy temu tak wielu wróżyło. Alexander Rahr jest uważany za jednego z najlepszych znawców współczesnej Rosji w Niemczech. Zna prywatnie Władimira Putina, którego biografię napisał. Odegrał kluczową rolę w uwolnieniu Michaiła Chodorkowskiego w 2013 r. Strona główna Świat 2021-11-11 08:54 aktualizacja: 2021-11-11, 08:51 r. podpisanie zawieszenia broni w wagonie w compiegne. STOI MARSZAŁEK FOCH, /PRZED NIM - PO LEWEJ/ PRZEDSTAWICIELE STRONY NIEMIECKIEJ FOT. PAP/CAF-ARCHIWUM 11 listopada 1918 r., w wagonie sztabowym w Compiègne, gdzie mieściła się kwatera marszałka Francji Ferdynanda Focha, podpisano zawieszenie broni pomiędzy aliantami a Niemcami, kończące I wojnę światową. Światowy konflikt, który pochłonął życie prawie 10 mln żołnierzy, radykalnie zmienił oblicze ówczesnego świata. I wojna światowa – konflikt zbrojny z lat 1914–1918 toczący się w Europie, Azji i Afryce – radykalnie zmieniła oblicze ówczesnego świata. „Wojna przyniosła kres epoki królów. Skończyło się wielowiekowe panowanie Hohenzollernów, Habsburgów, Romanowów, dynastii osmańskiej. Niemcy, Turcja, Austria i Rosji stały się republikami, podobnie jak większość krajów Nowej Europy” – pisze prof. Andrzej Chwalba w książce „Samobójstwo Europy. Wielka Wojna 1914–1918”. Wybuch wojny oznaczał kres XIX-wiecznego porządku politycznego w Europie, ustalonego w 1815 r. na Kongresie Wiedeńskim, kończącym okres wojen napoleońskich. System ten zasadzał się na koncepcji równowagi sił, którą zaburzyły zakrojone na szeroką skalę zbrojenia, wywołane wzmożoną rywalizacją mocarstw na kontynencie europejskim przed 1914 r. Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione. Podział ziem polskich po 1815 roku: - utworzenie Królestwa Polskiego z większości ziem Księstwa Warszawskiego - ziemie zabrane –wschodnie gubernie Rosji - powstanie w granicach państwa pruskiego Wielkiego Księstwa Poznańskiego - Prusy zajmują miasto Gdańsk - Galicja terenem austriackim, powstanie Wolnego Miasta Krakowa (Rzeczpospolitej Krakowskiej) z szeroką autonomią Królestwo Polskie (Królestwo Kongresowe/Kongresówka) - monarchia konstytucyjna połączone unią personalną z Rosją - konstytucja (opracowana przez Adama Jerzego Czartoryskiego) gwarantowała równość wszystkich wobec prawa, wolność religii i druku - władza wykonawcza: król (car Rosji) decydujący także o polityce zagranicznej; króla zastępował namiestnik (generał Józef Zajączek) - władza ustawodawcza: sejm (król, senat, izba poselska) – uchwalał prawo cywilne i karne, ustalał podatki i budżet państwa - Rada Stanu przygotowywała projekty ustaw dla króla - intensywny rozwój rolnictwa – 1825 powstanie Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego - ważne ośrodki przemysłowe: łódzki (włókiennictwo), Zagłębie Dąbrowskie (górnictwo), Zagłębie Staropolskie (górnictwo i hutnictwo) - urbanizacja – rozwój miast (głównie Łodzi) - minister skarbu – Ksawery Drucki-Lubecki – skuteczna polityka finansowa – założenie Banku Polskiego (1828) Pozostałe zabory - zabór pruski: rozwój rolnictwa, przyjmowanie zasad gospodarki kapitalistycznej - zabór austriacki: zacofanie Galicji (rozdrobnione i przeludnione wsie), 1848 reforma uwłaszczeniowa chłopów; brak przemysłu Kultura i oświata - Królestwo Polskie 1815-1830 ważny ośrodek kulturalno-oświatowy; Stanisław Kostka Potocki – minister szkolnictwa, utworzenie sieci szkół elementarnych; założenie Towarzystwa Przyjaciół Nauk (na czele Stanisław Staszic, później Julian Ursyn Niemcewicz) - ziemie zabrane: działalność księcia Adama Jerzego Czartoryskiego; odnowienie uniwersytetu w Wilnie, założenie liceum w Krzemieńcu przez Tadeusza Czackiego - zabór pruski: 1825 wprowadzenie obowiązku szkolnego dla dzieci powyżej 6. roku życia w Wielkim Księstwie Poznańskim; otwarcie Biblioteki Raczyńskich; kolekcja polskich dzieł sztuki Działyńskich w Kórniku - zabór austriacki: 1827 otwarcie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie Romantyzm - prąd w kulturze europejskiej z początków ukształtowany na początku XIX wieku - odrzucenie idei oświecenia - kierowanie się emocjami, wyobraźnią, inspiracja ludowością, baśniami - dążenie do niepodległości - wybitni polscy romantycy: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Fryderyk Chopin Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych.

europa i świat po kongresie wiedeńskim